Page 119 - พระบรมราโชวาทน้อมนำราษฎร์ร่มเย็นเป็นสุขศานต์
P. 119
พระบรมราโชวาท
น้อมนำาราษฎร์ร่มเย็นเป็นสุขศานต์
“...คนเราที่ฟุ้งเฟ้อ ไม่มีทางที่จะหาทรัพย์มาป้อนความ
ฟุ้งเฟ้อได้ ความฟุ้งเฟ้อนี้เป็นปากหรือเป็นสัตว์ที่หิวไม่หยุด
ความฟุ้งเฟ้อนี้อ้าปากตลอดเวลา จะป้อนไปเท่าไรๆ ก็ไม่พอ
เมื่อป้อนเท่าไรๆ ไม่พอแล้ว ก็หาเท่าไรๆ ก็ไม่พอ ความไม่
พอนี้ไม่สามารถที่จะหาอะไรมาป้อนความฟุ้งเฟ้อนี้ได้ ฉะนั้น
ถ้าจะต่อต้านความเดือดร้อน ไม่ใช่ว่าจะต้องประหยัดมัธยัสถ์
จะต้องป้องกันความฟุ้งเฟ้อ และป้องกันวิธีการที่มักจะใช้เพื่อ
ที่จะมาป้อนความฟุ้งเฟ้อนี้ คือความทุจริต ฉะนั้นการที่จะ
ณรงค์ที่จะต่อสู้เพื่อให้คนมัธยัสถ์และประหยัดนั้นก็อยู่ที่ตัวเอง
ไม่ใช่อยู่ที่คนอื่น เมื่ออยู่ที่ตนเอง ไม่อยู่ที่คนอื่น การณรงค์
โดยมากมักออกไปข้างนอก จะไปชักชวนคนโน้นชักชวนคน
นี้ให้ท�าโน่นท�านี่ ที่จริงตัวเองต้องท�าเอง ถ้าจะใช้ค�าว่าณรงค์
ก็ต้องณรงค์กับตัวเอง ต้องฝึกตัวให้รู้จักความพอดีพอเหมาะ
ถ้าไม่พอดีไม่พอเหมาะมันจะเกิดทุจริตในใจได้...”
พระราชด�ารัส พระราชทานแก่คณะลูกเสือชาวบ้านที่มา
เข้าเฝ้าทูลละอองธุลีพระบาท ในโอกาสเสด็จฯ กลับจากแปรพระ
ราชฐานจากจังหวัดสกลนคร ณ สนามบินดอนเมือง วันอาทิตย์ ที่
๒ ธันวาคม ๒๕๒๗
117
117
